طلبه نگار

وقتی میری بازار با کلی جنس و قیمت های مختلف روبرو خواهی شد.

چشم میندازی به مغازه ها، میبینی:

اجناس برند را از ما بخواهید!

بهترین لباس های ترک خانگی!

هرچی میبینی ۱۰هزار!

یکی بخر دوتا ببر!

بدو بدو که حراجش کردم!

اما یادت باشه:

ایـرانـی بـخر،

ثــواب بـبـر !

چرا؟

چون اگه قصدت از خرید کالای ایرانی این باشه که نظر حضرت آقا، مراجع معظم تقلید و دین اینه؛

یا به هر حال قصد میکنی که با این کارِت موجب تقویت مسلمانان و اقتصاد مملکت اسلامی بشی

تا بتونیم در مقابله با دشمن و تحریم دشمن روی پاهای خودمون بایستیم و استقلال خودمونو حفظ کنیم،

قطعاً شک نکن این کارِت ثواب داره!

حالا توجهت رو به بخشی از سخنان رهبرمون جلب می‌کنم:

«من قبلاً هم این را گفته‌ام، تذکّر داده‌ام، الان هم مجدّداً عرض میکنم. واردات کالاهایی که در داخل به‌قدر کافی تولید میشود، بایستی به‌صورت یک حرام شرعی و قانونی شناخته بشود؛ آنچه در داخل تولید میشود، از خارج وارد نشود.
اینکه ما نگاه کنیم ببینیم کالاهای مصرفی ما، از خوراک گرفته تا پوشاک، تا وسایل منزل، تا کیف و کفش بعضی از بانوان، تا وسایل مدرسه و دفتر و قلم و امثال اینها از خارج بیاید، این مایه‌ی‌ شرمندگی است! انسان احساس شرم میکند؛ هم در مقابل تولیدکننده‌ی داخلی احساس شرم میکند، هم در مقابل آن کسی که این جنس را از بیرون برای ما میفرستد.»

لباس را توی دست­‌هایش بالا و پایین کرد. سفیدِ سفید بود؛ مثل لباس عروس… بلندی­ هایش تا مچ پایش می‌­رسید. سراسر تور بود. او را به یاد روزهای اول ازدواجش می­‌انداخت؛ آن موقع­‌ها که برای همه چیز ذوق و شوق داشت. لباس بدجوری به دلش نشسته بود!… برچسب قیمتش را نگاه کرد. 30هزار تومان. قیمتش هم بد نبود؛ اما در شرایط او…

- « باید صرفه­‌جویی کنم. حالا که بی‌­لباس نمانده ­ام. باشد برای یک فرصت دیگر. بازار که خالی نمی­‌شود…»

این را عقلش می­‌گفت. دلش اما می­‌گفت:

- « چه خوب بود اگر می­‌توانستم این لباس را بخرم… . از کجا معلوم بتوانم بعداً مثل همین را پیدا کنم؟!…واقعاً که زیباست! »

در جدال دل و عقل ، در نهایت عقل پیروز شد. لباس را رها کرد و بیرون زد. رفت برای دخترش یک لباس خرید؛ همان کاری که برای انجام آن به بازار آمده بود. با خودش گفت: « خوب شد. او واقعاً به این لباس احتیاج داشت ؛ اما من فقط به خاطر دل خودم می­‌خواستم آن­‌یکی را بخرم.» نفسی از سر آسودگی کشید و بلوز کوچک را توی کیف دستی‌­اش گذاشت.

از مغازه که بیرون زد، باز فکرش پر کشید به سوی همان لباس. نمی‌­توانست از فکرش بیرون بیاید. چند قدمی رفت و برگشت؛ اما در نهایت تسلیم دلش شد و دوباره وارد همان مغازه اولی شد. با چشم دنبال لباس گشت. سر جایش نبود. دلش ریخت.

- « دیدی آن­قدر دل­ دل کردی تا یکی دیگر لباس را خرید؟…»

با ناامیدی یک بار دیگر رگال را گشت. با دیدن لباس سفید که پشت بقیه لباس­‌ها جا خوش کرده بود، نفسی به آسودگی کشید. احتمالاً یکی از مشتری­‌ها آن را جا به جا کرده بود.

لباس را برداشت. آن را روی میز مقابل فروشنده گذاشت و پرسید:

- «ببخشید! این لباس، کار خودتان است؟»

فروشنده لباس را ورانداز کرد و گفت:

- «نه، این کار تولیدی ما نیست. چینی است.»

صدای فروشنده توی ذهنش اکو می‌­شد. چینی است… چینی است… دوباره مردد شده بود. یکهو یاد خدیجه دخترعمویش افتاد. یاد همان شبی که خدیجه با گریه گفته بود که شوهرش دو ماه است سر کار نرفته است. گفته بود برایشان دعا کنند تا بازار رونق بگیرد و در رقابت سنگین تعدیل نیرو، شوهرش اخراج نشود… چشم­های معصوم دختر خدیجه را نمی­‌توانست لحظه‌­ای فراموش کند. او هنوز سنی نداشت که بخواهد با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم کند…

تصمیمش را گرفت. لباس را برداشت و توی رگال گذاشت. مِهر لباس به کلی از دلش رفته بود. این بار بدون هیچ تردیدی از مغازه بیرون آمد، در حالی که زیر لب زمزمه می­کرد: « به خاطر این­که چشم خدیجه­‌ها گریان نشود…»

و من الله التوفیق…

 برداشت بدون ذکر منبع ممنوع!